Badania nad hazardem
Hazard to wszystkie gry o pieniądze lub inne dobra, w których o wyniku decyduje los. Zatem uprawiasz hazard, jeśli w grze istnieje stawka oraz możliwość wygranej, ale przede wszystkim wtedy, gdy wynik gry nie zależy od Twoich umiejętności czy wiedzy i nie masz na niego wpływu, lecz decyduje o nim przypadek.
Hazard jest formą zabawy, rozrywki, ale dostępną tylko dla osób dorosłych. Ludzie podejmują ryzyko obstawiania wyniku w grze, aby się pobawić, poczuć emocje związane z ryzykiem i niepewnością, a także by trafić wygrane. Te właśnie silne i przyjemnie doświadczane emocje leżą u podłoża uzależnienia się od grania hazardowego. Siłą napędową uzależnienia od grania, czyli patologicznego hazardu, jest potrzeba przeżywania silnego napięcia, jakie pojawia się podczas gry. Pojawiające się wygrane wzmacniają wiarę we własny wpływ na wynik gry i zachęcają do jej kontynuowania. Przegrana wywołuje złość oraz żądzę odzyskania pieniędzy, także zmuszając do kontynuowania gry. Gracz uzależniony funkcjonuje zatem w „błędnym kole”.
Uzależnienie od hazardu to nie tylko problem graczy automatów, ruletki czy zakładów sportowych, obracających dużymi pieniędzmi np. w kasynach. Nadzieja na wielką wygraną i przyjemny dreszczyk emocji niepewności może prowadzić do utraty kontroli nad kupowaniem losów loteryjnych, kuponów LOTTO czy Zdrapek, skutkując poważnymi problemami finansowymi, rodzinnymi i psychologicznymi.
Kiedy granie jest już chorobą?
Według najnowszych kryteriów diagnozowaniu hazardu patologicznego opracowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne o uzależnieniu można mówić już wtedy, gdy gracz przejawia przynajmniej cztery lub więcej z wymienionych poniżej zachowań:
- Odczuwa potrzebę grania coraz większą ilością pieniędzy w celu uzyskania pożądanego poziomu ekscytacji.
- Doświadcza niepokoju lub rozdrażnienia w sytuacji ograniczenia lub zaprzestania grania.
- Podejmował wielokrotnie nieskuteczne wysiłki w celu kontrolowania, ograniczenia lub zaprzestania grania.
- Często jest zaabsorbowany hazardem (np. nieustannie rozpamiętuje minione doświadczenia grania, planuje dalsze granie, wymyśla sposoby zdobycia pieniędzy na granie).
- Często gra, kiedy jest w złym nastroju (np. bezsilność, poczucie winy, lęk, depresja).
- Po przegraniu pieniędzy często powraca kolejnego dnia by je odzyskać („odegrać”).
- Kłamie, aby ukryć rzeczywisty poziom zaangażowania w hazard.
- Z powodu grania zagrożone lub utracone są jego znaczące relacje, praca, nauka, kariera.
- Liczy na innych, aby zdobyć pieniądze w celu ratowania rozpaczliwej sytuacji finansowej spowodowanej przez hazard